به قلم زینب کثیری

مواقع بسیاری پیش می‌آید که به دلیل تشابه املایی، کلمات جای یکدیگر استفاده می‌شوند؛ بدون آنکه کسی به تفاوت معنایی آنها توجه داشته باشد. چند سال پیش در بین مردم حرف‌های از این دست شنیده می‌شد که هنگام نام‌بردن از امام یازدهم توجه داشته باشید که ایشان عسگری نیست و عسکری است. استدلال هم این بود که دشمنان اهل‌بیت علیهم‌السلام برای کتمان وجود حضرت صاحب الامر علیه‌السلام این‌گونه نام امام یازدهم شیعیان را رواج می‌دهند تا او را بدون فرزند و اصلا عقیم معرفی کنند. در این‌که دسیسه‌های دشمنان اهل‌بیت علیهم‌السلام بی‌پایان است، جای بحث و گفت‌وگو نیست، بنابراین از توضیح درباره آن صرف‌نظر می‌کنیم؛ اما درباره واژه عسکر، چنین بیان می‌شد که چون امام یازدهم در منطقه‌ای نظامی به نام عسکر تحت نظر خلفای عباسی بوده‌اند، این لقب را به ایشان داده‌اند. پر واضح است خلفای عباسی امام دهم و یازدهم شیعیان را به معنای امروزی حصر خانگی کرده بودند و هیچ شکی در این مقوله نیست اما شاید بد نباشد نگاه دیگری به معنای این لقب داشته باشیم. نگاهی که از نگهداری ایشان در منطقه‌ای خاص فراتر است. استدلال هم این باشد که به طور مثال امام موسی کاظم علیه‌السلام که سال‌ها در زندان هارون الرشید حبس بودند به لقب امام محبوس شهرت نیافتند. شاید انتشار لقب عسکر برای ایشان به جایگاه خاص این امام بزرگوار برگردد. امام یازدهم شیعیان پدر امام زمان علیه‌السلام هستند. کسی که قرار است چون لشگری از امید ظهور کند و عدل و داد را در زمین گسترش دهد. او پدر یک لشگر است. لشگری از مهربانی که خواهد آمد و زمین مرده را زنده خواهد کرد. او به طور حتم امام حسن عسکری علیه‌السلام است و از او فرزندی زاده شده که بالقوه لشگری تمام عیار است. پذیرش نام عسکر برای امامی که پدر یک لشگر است زمانی معنای واقعی‌تری می‌یابد که ایمان داشته باشیم، امام زمان علیه‌السلام فرزند بلافصل امام یازدهم است؛ فرزندی که بر جنازه پدرش نماز گزارد و پس از آن در پردهٔ غیبت از نظر‌ها پنهان شد؛ امامی که گرچه در میان ما ظهور ندارد اما حضورش در دنیای ما آرام‌بخش دل‌های منتظران است.